W latach 30-tych XX w włoski fizyk Ettore Majorana na podstawie teorii kwantowej zaproponował istnienie cząstek fermionów, które są jednocześnie swoimi własnymi antycząstkami. Cząstki Majorany znajdowałyby się pośrodku między materią i antymaterią. Mimo, że istnienie takich cząstek przewidują niektóre rozszerzenia modelu standardowego fizyki cząstek elementarnych, to nie są znane żadne istniejące w naturze elementarne cząstki Majorany.
W 2012 trzy grupy, w tym grupa prof. Moty Heibluma z Weizmann Institute w Izraelu, opublikowały w Nature i Science niezależnie doniesienia o obserwacji fermionów Majorany w układach półprzewodnikowych opartych na nanodrutach InSb i InAs [1-3]. Autorzy artykułów sugerują, że zaobserwowali stany związane o zerowej energii na końcach nanodrutów z nadprzewodzącym kontaktem, które mają cechy quasi cząsteczki Majorany. Od tego czasu eksperymentalne potwierdzenie istnienia fermionów Majorany w układach półprzewodnikowych jest jednym z najgorętszych tematów w dziedzinie nanotechnologii. Jednym z ważnych zagadnień jest eksperymentalne sprawdzenie teoretycznej hipotezy, że fermiony Majorany podlegają nieabelowej statystyce. Stwierdzono, że wymaga to sieci nanodrutów w kształcie liter Y lub X (lub K), umożliwiających wymianę tych cząstek. Zbudowanie takiej sieci nanodrutów nie jest jednak proste. Pierwsze doniesienie dotyczące wzrostu nanodrutów InAs w kształcie litery Y zostało opublikowane w 2013 r. w prestiżowym piśmie Nano Letters [4] przez grupę z Instytutu Weizmanna przy wsparciu teoretycznym grupy z Instytutu Fizyki PAN. Od tego czasu nie nastąpił jednak żaden postęp.
Obecnie ta sama grupa opublikowała w najnowszym, styczniowym numerze Nano Letters [5] wyniki dotyczące wzrostu MBE (metodą epitaksji z wiązek molekularnych) nanodrutów w kształcie litery K. Nanodruty te składają się z dwóch połączonych drutów o strukturze wurcytu, z dodatkowym nanodrutem o strukturze blendy cynkowej pomiędzy nimi. Ponadto, w trakcie tego wzrostu pomiędzy nanodrutem blendy cynkowej i jednym z drutów wurcytowych tworzy się czasami także dwuwymiarowa płytka InAs o strukturze czysto wurcytowej. Taka kombinacja struktury wurcytu i blendy cynkowej w nanodrutach oraz nanopłytki wurcytowe InAs w tej geometrii nie były nigdy przedtem otrzymane. Transformacja struktury krystalicznej od wurcytu do blendy cynkowej i współistnienie obu tych krystalograficznych faz zostało wytłumaczone przy pomocy modelowej analizy struktury krystalicznej.
